Er zijn een paar programma’s op televisie waar ik graag naar mag kijken. Series zoals “Homeland” en
“Vlucht HS13” bijvoorbeeld of goede actiefilms met een ijzersterk plot en programma’s als “Wie is de Mol” en “Expeditie Robinson”. Daar waar tactisch spel, mentale- en fysieke aspecten een grote rol spelen.
Aan het eind Expeditie Robinson gisteravond, namen dingen opeens een ander wending. Afspraken bleken niet nageleefd te worden. Het tactische individuele spel won het van het groepsbelang.
Het deed me denken aan hoe het er in de politiek doorgaans aan toe gaat. In gedachte verving ik de deelnemers door een aantal politieke poppetjes en zie daar, mijn eigen versie van het programma was geboren.
Zou het niet wat zijn?! In de aanloop naar de verkiezingen zetten we alle lijsttrekkers op een verlaten eiland ver weg van de bewoonde wereld. Ze gaan op rantsoen. Krijgen een minimum hoeveelheid aan eten en zullen voor de rest zelf op zoek moeten naar voedsel. Ook zullen ze ervoor moeten zorgen dat ze een plekje hebben waar ze kunnen schuilen in geval van slecht weer en men moet een plaats creëren waar men veilig kan slapen. De mannen en vrouwen zullen zelf vuur moeten leren maken en vlotten moeten bouwen. Back to Basic in de meest pure vorm.
Het codewoord bij deze expeditie zal “samenwerking” zijn. Zeker in het begin. Om het leefbaar te maken zal er samen gebouwd moeten worden aan een veilig onderkomen, samen gezocht moeten worden naar eten, en zal men er als team voor moeten zorgen dat men de vooropgezette beproevingen goed doorstaat. In het begin is het kamp Noord tegen kamp Zuid maar na een tijdje zullen de teams samensmelten en is het een kwestie van samen overleven terwijl het tegelijkertijd ook ieder voor zich is. Wie het spel wil winnen zal tactisch moeten spelen. Zal vrienden moeten maken en zowel mentaal als lichamelijk zeer sterk in zijn of haar schoenen moeten staan. Men zal de juiste mensen in vertrouwen moeten nemen en de juiste keuzes op het juiste moment moeten maken om iedere keer weer een ronde verder te kunnen komen
En dan is er ook nog het stemmen. Niet de gebruikelijke kiezers maar je lotgenoten die zowel op gevoel als op verstand één stem of zelfs meerdere stemmen uit kunnen brengen op degene die ze het liefst het spel zien verlaten. Niet zelden zal dat de in hun ogen sterkste speler zijn, dit om hun eigen kansen op de overwinning te vergroten. En als je denkt voorgoed van iemand af te zijn heb je het mis. De afvaller kan zomaar op een onverwacht moment terugkeren in het spel om er misschien wel alsnog met de winst vandoor te gaan.
Middels diverse proeven zal het aankomen op kracht, handigheid, uithoudingsvermogen, slim en logisch nadenken en het vermogen om al dan niet samen te werken om de overwinning binnen te slepen. Een overwinning in de proef betekent dat je zeker een ronde verder bent want niemand mag dan op je stemmen. Je heel even veilig wanen om de proef erna er weer vol tegen aan te moeten om je vege lijf wederom te redden.
Een lichamelijke en mentale uitputtingsslag. Daar waar vijanden worden gemaakt, of vrienden voor het leven.
Zou het niet wat zijn?
Onze politiek kopstukken die eindelijk eens aan den lijve zouden ondervinden hoe het is om de dagen door te moeten komen met een minimum aan voedsel, weinig tot geen mogelijkheid hebben om jezelf op een normale manier te kunnen verzorgen , geen contact te kunnen onderhouden met de buitenwereld en het gevoel van onmacht te ervaren om afhankelijk te zijn van beslissingen van mensen die je denkt te kunnen vertrouwen om vervolgens slachtoffer te worden van het tactische spel van die ander.
Onze hele politiek arena lijkt soms wel verdacht veel op zo’n soort expeditie. Op een eigen eiland bouwt men de mooiste luchtkastelen, maakt men vrienden om deze achter hun rug om weer keihard te verraden. Belooft men het één terwijl men vervolgens het ander doet. Speelt ieder zijn eigen spelletje met maar één doel voor ogen. Winnen.
Het zullen altijd aparte teams blijven. Kamp rechts en Kamp links met in beide teams mensen die een beetje in het midden blijven hangen.
Een samensmelting zal er waarschijnlijk nooit in zitten, maar een boeiend schouwspel blijft het wel. Interessant om te zien wie er met wie verbondjes smeedt en wie zich veilig waant maar uiteindelijk toch keihard onderuit gaat
Er kan er maar één de winnaar zijn. Een voorkeur heb ik op dit moment nog niet maar naarmate het spel vordert gaat deze er vanzelf wel komen. Niets is wat het lijkt daar op dat onbewoonde eiland dat politiek heet.
Nog een kleine vier maanden te gaan
Let the games begin.
Fijne Weekend
Joyce Derksen
