Ineens voel ik een traan over m’n wang rollen en ik hoor mezelf een snikkend geluid maken. M’n ogen richten zich langzaam naar links en glijden richting een zwart wit foto.
M’n vader…. wat ben je toch een mooie man. Ineens… voel ik een intens gemis.
De inmiddels weggeveegde traan vermenigvuldigd zich en stromen over m’n wangen.
Ik til m’n bril op om m’n tranen weg te vegen. Voel me nu net een oud wijf.
M’n oma deed dat ook altijd maar dan voornamelijk als ze lachte. ‘Met’ dat ik daaraan denk, voel ik een lach opkomen.
Jantje lacht, jantje huilt bedenk ik me.
Wat een bijzonder moment.
M’n gevoel van gemis vult zich met warmte en liefde. Voortkomend uit herinneringen. Herinneringen die ik mee draag, die mij hebben gevormd.
Hoe mooi en rijk is dat. Mooi, zo’n momentje….. even alleen… even samen… geen controle… het komt zoals t komt.
-Ingrid Verhaegh-
