Er zijn dagen dat ik mijn kinderen benijd. Niet alleen omdat ze nog een relatief zorgeloos leventje leiden en eigenlijk nog aan het begin staan van alles maar vooral ook omdat ze vaak precies weten wat ze willen. En dan heb ik het hier vooral over mijn dochter. Wordt het mij nu bijna halverwege mijn veertigste pas duidelijk waar mijn hart ligt, voor haar is het al jaren glashelder. Ze wil juffrouw worden. Ze wil het onderwijs in en wil dan het liefst met kleuters werken. Ik moet zeggen dat de sociale vaardigheden voor dit beroep bij haar meer dan aanwezig zijn, maar het zal toch nog een hele reis worden om haar uiteindelijke doel te bereiken. Ze zal er voor moeten werken, hard voor moeten werken maar haar vastberadenheid is bewonderenswaardig.
Want wie wil er tegenwoordig nog het onderwijs in? Lage lonen, hoge werkdruk. In de media wordt het beroep leerkracht nu niet als de meest aantrekkelijk baan neergezet. Bovendien zal mijn dochter bekwaam moeten worden gemaakt om voor alle groepen van de basisschool te kunnen staan. Echt kleuterjuf kan ze dus niet worden. Maar wie weet heeft ze geluk en belandt ze toch ooit voor de voor haar zo gewilde groep 1 en/of 2.
Vroeger had je in Doornenburg ,en in andere plaatsen vast ook, nog een kleuterschool die apart van de basisschool opereerde. Daar zat je dan in de eerste en tweede kleuterklas alvorens je in de eerste klas van de basisschool belandde. De Ukkenburcht heette de kleuterschool hier. Daar kwam ik in het eerste jaar bij juf Ineke Kersten in de klas. Wat mijn eerste jaar als kleuter werd, was tevens het eerste jaar als kleuterjuf in Doornenburg voor Ineke. Schooljaar 1977/1978. Nu veertig jaar geleden. En het leuke is, mijn kinderen hebben hun eerste twee jaren op de basisschool ook doorgebracht bij dezelfde juf Ineke. Een veertigjarig kleuterjufjubileum. Heel bijzonder.
De juf zelf ziet eruit alsof ze niet veel ouder is geworden , ze lijkt de tijd aan haar zijde te hebben, maar wat betreft het onderwijs is er echt wel het één en ander veranderd in al die jaren. Van kleuterklas naar groep 1 en 2. Van onbezorgd spelen naar educatief bezig zijn volgens een strak plan en de CITO-normen. Meer regels, meer bureaucratie, een hogere werkdruk, leerlingen met rugzakjes die ieder een eigen aanpak vereisen. Het valt allemaal niet mee en zeker niet als je al wat ouder bent. Je steeds maar weer moeten aanpassen aan de eisen van deze tijd en toch het vak nog met hart en ziel uitoefenen dat is met recht een prestatie te noemen. Niet alleen wat betreft de leerlingen zijn er dingen veranderd maar ook wat de leerkrachten betreft.
Ik herinner me dat er vroeger nog weleens met harde hand werd geregeerd in de klas door een bepaalde, niet nader te noemen, leraar. Strafwerk, nablijven, de gang op en zelfs lichte lichamelijke straffen vielen sommige , in die tijd lastige, nu leerlingen met een rugzakje ten deel. De tijden zijn veranderd, de verhoudingen tussen leerkracht en leerling ook. Van het noemen van de leerkracht bij de achternaam zijn we inmiddels overgestapt naar het noemen van de voornaam. En zo zijn er nog veel meer dingen heel anders dan toen.
In Doornenburg heerst er gelukkig een gemoedelijk sfeer op school en staat respect voor elkaar hoog in het vaandel. Het welzijn van het kind staat voorop. En deze lijn trekt zich gelukkig ook door naar de middelbare school zo heb ik mogen ondervinden.
Hoe anders zijn de berichten die ons steeds maar weer vanuit de V.S. bereiken. Kinderen die blijkbaar heel gemakkelijk aan een wapen kunnen komen. Doorgedraaide leerlingen die er zomaar op los schieten en daarmee onschuldige leerlingen en leerkrachten de dood in jagen. En dan zitten ze daar ook nog eens opgescheept met een president die in bepaalde plannen en uitspraken ook helemaal doorgeschoten lijkt te zijn en derhalve weigert de oorzaak aan te pakken maar zich richt op het gevolg en kwaad met kwaad meent te bestrijden door voor te stellen de leerkrachten dan ook maar te gaan bewapenen zodat ze meteen te hulp te kunnen schieten (lees: adequaat in te kunnen grijpen) mocht er weer eens iemand lukraak zijn wapen leeg gaan schieten aldaar. Daardoor ligt hij nu zelf wederom onder vuur in zijn land en terecht.
Gezien mijn passie voor schrijven kan ik alleen maar zeggen dat we ons het beste met woorden kunnen bewapenen. Want bedenk in de grote gevechten van het leven zijn wijsheid en begrip vaak de sterkste wapens.
Ik hoop dat mijn dochter haar droom waar kan maken zodat ze ooit ook voor de klas zal staan gewapend tegen de werkdruk en alles wat er dan nog op haar pad zal komen. De tijd zal het leren.
Over tijd gesproken, vanavond ga ik ook weer even terug in de tijd. We hebben een reünie georganiseerd voor onze jubilerende kleuterjuf met leerlingen uit haar allereerste jaar. Gewapend met een gezonde dosis nieuwsgierigheid en een heleboel goede zin gaan we er een leuk feestje van maken.
Dat we maar veel in de lach zullen schieten en een ontwapenende avond mogen hebben.
Proficiat Juf Ineke, geniet ervan.
Fijn weekend allemaal.
