In de wind geslagen
“Mam, kan je me met de auto naar school brengen vandaag? Het waait me een beetje te hard” Dat is wat mijn dochter me gistermorgen vroeg toen ze de wind om het huis hoorde blazen en de bomen wild heen en weer zag bewegen. Ik hoefde er geen moment over na te denken want welke moeder stuurt haar kind nu met dit weer de weg op om 9 km te fietsen voor maar twee proefwerken schoot er door mijn hoofd. Toen zoonlief naar school vertrok was het nog te doen met de wind maar rond 9.30u ging het er een stuk heviger aan toe buiten. Ondanks de code oranje die door het KNMI was afgegeven stapte ik toch in de auto om mijn dochter en haar vriendin veilig op school af te gaan leveren. De wegen lagen bezaaid met takken. Met twee handen stevig aan het stuur pareerde ik de rukwinden terwijl er een aantal keren een tak tegen de autoruit aanwaaide waarvan we alle drie flink schrokken. Onderweg zagen we een aantal kinderen fier tegen de wind in fietsen, of met de fiets aan de hand tegen de wind in lopen. Ook zij deden er alles aan om op tijd op school te komen. Het was immers proefwerkweek.
Nadat ik de dames veilig op school had afgezet overwoog ik even om over de dijk terug te rijden voor een paar mooie stormplaatjes maar er was inmiddels al code rood afgegeven dus ik besloot slim te zijn en rechtstreeks terug naar huis te rijden. Ook dat was een hele belevenis. Een omgewaaide schutting, ronddwalende containers en wat omgewaaide bomen verder heb ik noodgedwongen een terrasje moeten pakken. Dat wil zeggen een terrasje op moeten pakken want de eigenaar van de stoelen en tafels van het cafetariaterras had niet de moeite genomen om de boel vast te zetten of beter nog op te ruimen met als gevolg dat de hele boel door de wind was verplaatst en er al enkele stoelen op straat op waren gewaaid.
Toen ik eenmaal thuis de tv aan had gezet om het nieuws rondom de storm te volgen zag ik hoe elders bomen als luciferhoutjes waren geknakt, daken van huizen waren gerukt en tientallen vrachtwagens waren gekanteld. Op dat moment kreeg ik een berichtje van mijn partner, die ook met de vrachtwagen onderweg was, dat hij met de vrachtwagen aan de kant stond en inmiddels ook een bericht via zijn boordcomputer had ontvangen met de mededeling open vlaktes ( best lastig in Nederland) te vermijden en beter nog om helemaal niet meer te rijden indien de chauffeur het niet verantwoord achtte.
Later die dag barstte er een discussie los in de media over de “onverantwoorde vrachtwagenchauffeurs die vandaag toch de weg op waren gegaan”. En dan ook nog leeg. Ongeladen. Ik denk dat de meeste chauffeurs de weg op gingen bij code oranje, volgeladen. Toen het eenmaal code rood werd waren er chauffeurs die hun lading al grotendeels kwijt waren. Het hoe en waarom deze chauffeurs er toch voor kozen om de weg op te gaan in plaats van de wagen aan de kant te zetten daar zijn de meningen over verdeeld. Wellicht dat ook zij een melding hebben ontvangen dat ze niet verder hoefden te rijden maar dat weten we niet. Ik heb geen idee waarom er nog zoveel vrachtwagens al dan niet geladen op de weg waren gisteren, wat ik wel weet is dat een oordeel snel is geveld.
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken dat ik ondanks de storm ook de weg op ben gegaan omdat ik niet wilde dat mijn dochter ging fietsen. Omdat ik wilde dat ze gewoon haar proefwerken zou maken omdat ze er keihard voor heeft geleerd.
“Zojuist is er omgeroepen dat we leerlingen die met de fiets/scooter naar school zijn gekomen adviseren om op school te blijven tot de storm gaat liggen. Dit zal rond 15.00 uur zijn. Leerlingen die vanmiddag nog op school worden verwacht worden door de teamcoordinator gebeld.” zo las ik in de mail bij thuiskomst. Een verstandig besluit van de school maar ook hier werd het advies door een enkeling in de spreekwoordelijke wind geslagen want toen ik rond het middaguur met de dames weer richting huis reed zag ik menig leerling door de storm richting huis ploeteren.
Tja er moet immers geleerd worden voor de toetsen van de volgende dag.
En zo heeft eenieder wel een reden gehad gisteren om alsnog de straat op te gaan ondanks code rood
Bijna thuis kon er bij mij ook nog wel een kleine glimlach vanaf toen ik een Dixie half omgevallen in de struiken zag hangen. “Vast ook last gehad van winderigheid” grapte ik tegen de meiden.
Nu maar hopen dat er niemand op heeft gezeten ten tijde van de val want dat zou wederom een plaatselijk code geel op hebben geleverd, of wellicht een code bruin al laat ik die gedachte maar gauw weer waaien.
Fijne weekend allemaal.
