Column Joyce Derksen
De vakanties zitten erop. De scholen zijn in het hele land weer begonnen. Inmiddels zitten allebei mijn kids op de middelbare school. De één als brugpieper (of noemen we dit tegenwoordig niet meer zo?) de anders is aan het examenjaar begonnen.
Na deze eerste paar weken merk ik al meteen een duidelijk verschil tussen de oudste en de jongste. Daar waar dochterlief zich destijds meteen als een vis in het water voelde bij de start van haar middelbare schoolleven, heeft zoonlief beduidend meer moeite met de veranderingen.
Het begint al bij het opstaan. De oudste is vanaf dag één altijd netjes op tijd haar bed uitgekomen, smeerde daarna haar eigen boterhammen en vertrok met een glimlach richting school. Bij zoonlief wordt de wekker gewoon doodleuk uitgezet, waarna hij zich nog een keertje omdraait en verder slaapt, met als gevolg dat ik soms moet praten als Brugman om hem naar beneden te krijgen. Eenmaal beneden kruipt hij nog even lekker op de bank en niet zelden vallen zijn ogen daarbij weer even dicht. Als hij dan wakker schrikt staat zijn boterham gesmeerd voor hem klaar en zit het lunchpakket al in zijn tas. Na het eten kijkt hij vaak nog even t.v. en als ik dan zeg “kijk eens op de klok” ziet hij dat hij nog maar 5 minuten en vliegt vervolgens in paniek overeind om aan te kleden en tanden te poetsen. En als hij vervolgens de fiets op wil springen komt hij tot de conclusie dat hij zijn telefoon is vergeten, zodat hij weer terug naar binnen komt om deze te pakken. Een knuffel en een “ik hou van jou” bij het weggaan maken de hectische ochtend dan weer een beetje goed.
Dochterlief had meteen in haar eerste week al nieuwe vrienden en vriendinnen gevonden. Er moest ook vrijwel meteen gechilld worden na school. Zoonlief zat in de eerste week op de bank waarbij er af en toe een traantje over zijn wang rolde. “Vervelende” klasgenoten waren de oorzaak. Na wat gesprekken met zijn coach (de term mentor is alweer oud nieuws) keerde de rust weer wat terug maar helemaal lekker in zijn vel zit hij nog steeds niet, al gaat iedere dag een beetje beter.
Zelden heb ik dochterlief moeten helpen bij haar huiswerk, en was dat wel het geval dan betrof het meestal een overhoring, iets uitleggen of samen iets opzoeken wat ook voor mij bijna niet te vinden was in haar theorieboek. Met zoonlief ga ik iedere dag even zitten om samen naar zijn huiswerk te kijken. Hij overziet het soms niet helemaal en ziet er ook erg tegenop vanwege zijn faalangst. Hij zegt het niet te snappen en te kunnen. Gelukkig blijkt bij het openslaan van het werkboek vaak dat hij een groot gedeelte van het huiswerk al gewoon afheeft omdat hij er op school al aan heeft kunnen werken en dat het helemaal nog niet zo moeilijk is.
Inmiddels ben ik alweer helemaal thuis in de termen infinitief, persoonsvorm , ribben vlakken en hoekpunten. Heb ik kubussen zitten knippen, Duitse woorden uitgelegd en weet ik weer precies hoe het nu ook alweer zit met de celkern, het cytoplasma en het membraan. And there’s more to come.
De afgelopen weken heb ik vele avonden wakker in mijn bed gelegen. Boos en verdrietig om het feit dat er kinderen zijn die zich zo nodig moeten bewijzen over de rug van anderen en daarbij niet weten wat het met iemands zelfvertrouwen en eigenwaarde kan doen. Ik weet er uit eigen ervaring helaas teveel van.
Maar gelukkig val ik toch altijd weer met een glimlach in slaap denkend aan grote zus die graag “juf” wil worden en heel langzaam in deze rol kruipt door uit school samen met haar broer naar het huiswerk te kijken en hem hierin probeert te sturen, hem aanspoort en prijst. Ook op school houdt ze (ongevraagd) een oogje in het zeil wat betreft zijn welzijn. Gelukkig lijkt hij steeds beter in zijn vel te zitten en lijken de vervelende klasgenoten wat in te binden. Alle begin is moeilijk, ook voor hen.
Ze komen er wel mijn kinderen. Ieder op zijn of haar eigen manier, en ieder in zijn of haar eigen tempo. Wetende dat ze altijd op elkaar en ons kunnen bouwen. Tja, leine kinderen worden groot maar al doende leert men.
Nu alleen die wekker nog.
Fijne weekend allemaal.
