Het kan niemand ontgaan zijn dat het WK voetbal inmiddels is begonnen. Helaas zonder Nederland en dat stemt me een beetje somber. Niet alleen vanwege de kale straten, waarin ik het uitbundige oranje mis maar ook vanwege het wij-gevoel dat we doorgaans hebben als we met zijn allen bij elkaar gaan zitten om de wedstrijden van het Nederlands elftal te volgen. We moeten het er maar mee doen. Als neutrale kijker kunnen we nu zelf kiezen naar welk land deze weken onze voorkeur uitgaat. De meeste Nederlanders hebben al voor het begin van het WK hun keuze gemaakt. België staat bij het gros bovenaan de lijst dat is inmiddels wel duidelijk. We kunnen onze zuiderburen immers niet afvallen. Maar wat is er dan toch nog altijd met onze oosterburen. Na al die jaren lijken we nog steeds niet warm te kunnen lopen voor “Die Mannschaft”. De meeste van ons zien ze liever gaan dan komen en daarbij werden we deze keer op onze wenken bediend. Na drie wedstrijden was het al sendeschluss voor de mannen bij wie het duidelijk aan inzet en inspiratie ontbrak. “Duitsers maken geen grappen” luidt een welbekende slogan maar ik wed dat ze toch velen in ons kikkerland aan het lachen hebben gemaakt. Ikzelf probeer gewoon te genieten van mooi spel en erger me daarbij soms ook aan ego’s op het veld en vallende sterren op de tribune.
Hier in huis zijn de voorkeuren verdeeld. Terwijl manlief voor België is, gaat mijn sympathie deze keer uit naar Kroatië. Niet alleen omdat het land mijn hart heeft gestolen maar ook omdat ze gewoon leuk voetbal spelen. Bovendien lijkt het me wel wat om over een aantal weken het land van de wereldkampioen binnen te rijden om er heerlijk vakantie te gaan vieren. Vooralsnog zijn beide landen glansrijk door naar de achtste finales. Anders is het met het land waar de voorkeur van dochterlief naar uitgaat. Marokko. Marokko? Hoor ik u denken. Ja echt Marokko. Kleine meisjes worden groot en sinds een tijdje heeft onze mooie lieve dame een vriendje. Een paar weken geleden kwam ze met het nieuws. “Wat leuk” zei ik en na de vragen over leeftijd (14) en woonplaats (Gendt) stelde ik de voorzichtige vraag of ze al hadden gezoend. Het antwoord was nee. “Want hij zit nog in de Ramadan”. Oké. Dat moest ik even laten bezinken. Mijn dochter heeft dus verkering met een moslim. Opeens verschenen er bij mijn visioenen van ons lieve meisje die zich had bekeerd tot de Islam en haar mooie blonde haren moest verbergen onder een hoofddoek. Ik schrok er zelf een beetje van. Ik dacht altijd dat ik ruimdenkend ben en open sta voor alle leefwijzen en geloofsovertuigingen maar het opeens zo dichtbij komt begint het zomaar te spoken in mijn hoofd. Manlief wist er gelukkig weer een ander licht op te werpen. Na al zijn geklaag over de lange blonde haren die hij overal in huis tegenkomt was zijn antwoord op mijn hoofdoekjesvisioen er eentje met een knipoog “Dat scheelt in ieder geval weer een hoop lange haren her en der”. Tja zo kun je het ook bekijken natuurlijk. Inmiddels hebben we de vriend in kwestie ontmoet en zijn mijn kopzorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Het is een leuk klein mannetje die in heel veel opzichten op zoonlief lijkt. Wat mijn dochter zo leuk aan hem vindt is sowieso zijn humor zegt ze en wat dat betreft zou hij zeker in ons gezin passen. Eerste vriendjes zijn doorgaans geen blijvertjes maar we zien wel of hij de eerste ronde overleeft. Hoe het met Marokko is afgelopen weten we inmiddels. Net als Duitsland en vele andere landen overleefden ook zij de eerste ronde niet.
Nu maar afwachten hoe onze zuiderburen het er verder vanaf gaan brengen en of dat Kroatië misschien nog voor een leuke verrassing kan zorgen. Best mooi dat voetbal maar hopelijk hebben we het over twee jaar weer een stuk gemakkelijker met onze keuze. Want wederom een eindtoernooi zonder Oranje?! Geen haar op mijn hoofd die daar aan moet denken.
Fijn weekend allemaal.
