Leergeld
De vakantie zit er weer op. Iedereen hier is weer aan het werk en de kids zijn alweer gewend aan de schoolbanken. De oudste zit nu de derde klas van de middelbare school de jongste gaat het laatste jaar van de basisschool in. Voor het eerst is er (eindelijk) een continuerooster ingevoerd zodat ook zoonlief met een lunchpakketje op weg gaat. “Alle dagen behalve woensdag” hoor ik hem zuchten terwijl ik de broodtrommel in zijn tas stop. Oja het is woensdag vandaag. Een boterham teveel gesmeerd. Het overkomt me de laatste tijd wel vaker. Dat ik me vergis in de dag. Doet het de leeftijd of komt het omdat we tegenwoordig te druk zijn met van alles en nog wat?
Tijdens de vakanties is dit alles nog net een tikkeltje erger. Alle dagen lijken op elkaar. Dan moet ik af en toe gewoon even checken op mijn telefoon welke dag het is. Een hoofd als een vergiet noemen ze dat ook wel (al sta ik er niet mee op de pasfoto..of toch?). Gelukkig heb je tijdens de vakantie weinig verplichtingen maar nu het drukke leven weer begonnen is liggen er weer her en der briefjes in huis met dingen erop die ik moet onthouden of die ik nog moet doen.
Een tijdje terug had ik zelfs het idee dat het helemaal mis was met me. Ik stond in de winkel en wist gewoon mijn pincode niet meer. Nog nooit was me dat overkomen, ik blokkeerde gewoon helemaal. Gelukkig had ik deze ooit tegen dochterlief verteld dus nadat ze “Ik wil het wel één keer proberen” had gezegd en meteen de juiste code intoetste kwam het allemaal toch nog goed.
Niks mis mee dat ik haar al vroeg heb ingewijd in de wereld van de pinpasje en digitaal bankieren dacht ik toen nog. Inmiddels is ze er al echt helemaal in thuis en kan ze transacties zelf afhandelen, contactloos betalen, pinnen en noem maar op.
Tijdens onze vakantie was er echter wel een momentje dat ik er zo mijn twijfels over had of het wel zo verstandig was van ons was geweest om haar dit allemaal al te laten doen. Er moesten Kroatische Kuna’s gepind worden, dus toen we aan het strand lagen zei dochterlief. “Geef mij het pasje maar, dan ga ik dat wel even doen.” Na afgesproken te hebben dat we ongeveer voor €25,= aan Kuna’s wilde hebben liep ze samen met haar broertje en twee vakantievriendjes heel stoer naar de pinautomaat. Toen wel heel lang duurde voordat ze terugkwamen ,besloten we maar even via de app te kijken of het geld inmiddels gepind was. Niet lang daarna wisten we precies welke strandgasten er uit Nederland kwamen want deze keken allemaal onze kant op nadat manlief een paar keiharde vloeken liet ontglippen. Wat bleek. Dochterlief had voor ruim €450,= aan Kuna’s gepind. Niet veel later kwam het setje vrolijk teruglopen met hun gezichten op standje onschuldig en overhandigden ze ons een dik pak geld. Na wat gemopper van papa legde dochterlief uit dat ze niks hadden kunnen lezen van wat er op het schermpje stond en dat ze toen op de gok maar wat hadden gedaan.
Eerlijk gezegd kon ik er stiekem wel om lachen, maar dat liet ik op dat moment maar wijselijk niet merken. Een dik pak leergeld voor ons. We hadden in ieder geval meer dan genoeg Kuna’s om een broodje op het strand te kopen en om de rest van onze vakantie in Kroatië alles contant te kunnen betalen.
Ter herinnering aan het avontuur heeft dochterlief aan de achterkant van het doorzichtige hoesje van haar telefoon een briefje van tien Kuna gestopt. Elke keer als ik deze zie moet ik weer lachen. Ik mag dan soms vergeten welke dag van de week het is, deze dag zal ik me denk ik altijd blijven heugen.
Onbetaalbare herinneringen.
Fijne weekend allemaal
