“Mam, ik moet echt aan de pil.” verzucht dochterlief terwijl ze de zware rugzak van zich afgooit. Ik kijk haar even vragend aan. “Ja, want volgens deze app”, houdt de telefoon omhoog, ben ik hét precies als we naar Londen gaan met de klas. “Dat is pas in april” zeg ik “bovendien kun je dat toch helemaal niet met zekerheid zeggen”. “Nou deze app kan dat precies bereken. Na een kort gesprekje van vrouwen onder elkaar vertrekt ze teleurgesteld naar boven. Het was wel even slikken voor mij. Ik moet er nog niet aan denken om mijn dochter van veertien nu al vol hormonen te gaan stoppen puur en alleen omdat dingen haar niet goed uitkomen.
Iedere dag weer realiseer ik me dat mijn kleine meid echt groot begint te worden. Haar kamer ziet er precies zo uit zoals een puberkamer hoort te zijn. Alsof er een bom ontploft is. Overal kleding waarbij mij niet duidelijk is wat gedragen is en wat niet. Schoolboeken en schriften op het bureau maar ook op het bed en op de vloer. Een stekkerblok naast het bed met de oplader voor de telefoon binnen handbereik. Lege verpakkingen van snoep en koek weggemoffeld in laatjes en onder het kussen. Eens in de zoveel tijd wordt de boel opeens grondig opgeruimd. Niet om mij een plezier te doen maar omdat er vriendinnen komen chillen. En dat is dan wanneer ze thuis blijft want niet zelden wordt er elders afgesproken. Een bioscoopje pakken, of een logeerpartijtje, vaak op het laatste moment besloten. En rara wie er dan weer als chauffeur mag fungeren.
Het hoort er allemaal bij. “loslaten” noemen ze dat. Het gaat me redelijk goed af, vind ik zelf maar soms zijn er toch ook momenten waarop ik mijn kinderen, even helemaal voor mezelf wil hebben. Een puber die de overdag op school zit en bij thuiskomst haar kamer invlucht en daar de rest van de dag vertoeft en een tienerzoon die na school bijna altijd bij een vriendje gaat spelen, het mag allemaal van mij maar ook ik wil mijn kinderen vaker zien dan alleen tijdens het avondeten.
Daarom boekte ik als vervroegd verjaardagcadeautje een paar daagjes weg met zijn viertjes. Even geen vriendjes en vriendinnen maar gewoon qualitytime met het gezin.
Toen ik dit tegen dochterlief vertelde was “gaan jullie maar zonder ons, wij redden ons hier wel” haar eerste reactie. Terwijl mijn kleine grote meid vindt dat het makkelijk kan zeg ik haar dat ze nog te jong zijn om een weekend alleen thuis blijven. “Wat doe je bijvoorbeeld als je broer zich per ongeluk in zijn vinger snijdt ( wat onlangs dus gebeurde) of bij andere kleine ongelukjes. “112 bellen” was haar resolute antwoord. De weekendtassen zijn inmiddels gepakt. Gewoon voor vier personen.
“Mag de laptop wel mee?” vroeg mijn dochter. “Is dat echt nodig?” “Ja, als je niet wilt dat ik een onvoldoende haal wel.” Bijna vergeten. Ook een vaardigheid die pubers tot in de puntjes beheersen. Lieflijk manipuleren, inspelen op het schuldgevoel. Het gaat super op school en dat willen we graag zo houden dus ik zwicht. De laptop mag mee.
Toen ze klein waren vroegen de kinderen na het boeken altijd of er een mooi zwemparadijs bij zat, nu is Wifi het belangrijkste.
Het belangrijkste voor mij is dat ik van de kinderen een beetje van hun tijd krijg. Meer wens ik voor mijn verjaardag niet. Samen een spelletje doen, als gezin erop uit. Even heerlijk chillen terwijl de regen waarschijnlijk tegen de ruiten klettert. Heerlijk knus en huiselijk. Genieten van en met elkaar nu het nog kan. Want voor je het weet zijn ze groot en gaan ze aan de pil.
Fijn weekend allemaal
